| Υλικά για 50 τηγανίτες περίπου |
- 1 κιλό αλεύρι που φουσκώνει μόνο του, φάριν-απ.
- ½ του κιλού αλεύρι για όλες τις χρήσεις.
- 1 κουτάλα, (αυτή που παίρνουμε τα μακαρόνια), αλεύρι ζυμωτό, (κίτρινο).
- 1 κουταλάκι του γλυκού, μπέικιν-πάουντερ.
- 1 κεσεδάκι γιαουρτάκι αγελαδίτσα.
- ½ κρασοπότηρο λάδι.
- 1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι.
- 1 κουταλάκι του γλυκού ζάχαρη.
- 2 αυγά , (τους κρόκους).
- Τριμμένο τυρί, τουλουμοτύρι, μυζήθρα, ντομάτα, γιαουρτάκι, μέλι.
(στα υλικά μπορεί να έχουμε διαφοροποιήσεις από συνταγή σε συνταγή, όπως: α) αντί για νερό, βάζουμε γάλα, β) προσθέτουμε και 2-3 κουταλιές σούπας βιτάμ ή φυτίνη, γ) 2-3 κουταλιές σούπας ούζο, δ) λίγη σόδα στη μύτη του κουταλιού, αλλά όχι όλα μαζί ή ίδια υλικά όπως π.χ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του και σόδα)
|
| Εκτέλεση |
- Σε ένα πλαστικό λεκανάκι, κοσκινίζουμε το αλεύρι, το φάριν – άπ και το ζυμωτό αλεύρι.
- Ρίχνουμε το λάδι, τη ζάχαρη και τρίβουμε με τα χέρια μας, ώστε να ανακατευτεί όλο το υλικό.
- Κάνουμε μία γουβίτσα στο κέντρο του υλικού και τοποθετούμε μέσα το γιαουρτάκι, τους κρόκους. Ρίχνουμε σιγά-σιγά λίγο νερό, όχι πολύ για να μην το «πνίξουμε, καλύτερα αν χρειαστεί να ξαναβάλουμε».
- Μετά πιάνουμε το αλεύρι, με κίνηση από τα άκρα της λεκάνης και αναδεύουμε προς τα μέσα, ώστε να ανακατευτεί καλά και να γίνει μία ομοιόμορφη μάζα, να γίνει ζυμάρι.
- Στην πορεία προσθέτουμε σιγά-σιγά χλιαρό νερό, το οποίο περιέχει και το αλάτι που αναφέραμε στα υλικά, και αρχίζουμε να ζυμώνουμε, ώστε να μη γίνει, «ούτε τραχύ, ούτε μαλακό, το ζυμάρι, να γίνει τσακιστό». Η ποσότητα του νερού που προσθέτουμε είναι τόση, όση χρειάζεται για να πετύχουμε το προαναφερόμενο, (σε περίπτωση που δεν μας βγει τόσο καλό το ζυμάρι, τότε και μόνο βάζουμε λίγο αλεύρι, όλα, στον πλάστη).
- Αφού τελειώσουμε το ζύμωμα, πιάνουμε και κάνουμε τη ζύμη μικρά μπαλάκια, (παίρνοντας τόσο υλικό όσο χρειάζεται για να πλάσουμε την κάθε τηγανίτα, η οποία έχει διάμετρο περίπου 10 – 15 εκ. και πάχος 3 – 4 χιλ., όχι πιο λεπτές γιατί κατά το τηγάνισμα θα ξεραθούν), τα οποία τοποθετούμε σε ένα μεγάλο τάπερ, χωριστά το ένα από το άλλο, να μην έρχονται σε επαφή μεταξύ τους, το σκεπάζουμε και αφήνουμε περί τα 15΄, για να ξεκουραστεί το υλικό.
- Στη συνέχεια πιάνουμε από τα πρωτοδημιουργηθέντα, εντός του τάπερ μπαλάκια και πλάθουμε τις πιτούλες που προείπαμε.
- Με το που πλάθουμε κάποια πιτούλα, την τοποθετούμε στο «μισαλάκι» = πετσέτα, με τον εξής τρόπο. Βάζουμε μία στρώση, από πίτες, τόσες όσες χωράει στο πλάτος του «μισαλιού» και αμέσως αναδιπλώνουμε το υπόλοιπο και τις σκεπάζουμε. Στη συνέχεια τοποθετούμε άλλες πάνω από τις προηγούμενες, ξανά αναδιπλώνουμε με αντίθετη φορά, μέχρι να τελειώσει και στο μήκος του το «μισάλι». Δηλαδή σε κάθε στρώση παρεμβάλλεται το ύφασμα του «μισαλιού». Χρησιμοποιούμε όσα «μισαλάκια» θα χρειαστούν, για να σκεπάσουμε τις πιτούλες, ώστε να μην ξεραίνονται.
|
| Ψήσιμο |
- Τις ψήνουμε στο τηγάνι, σε μπόλικο καυτό λάδι.
- Τις τοποθετούμε στο τηγάνι, όταν αρχίσει να βγαίνει ατμός από το ζεσταινόμενο λάδι και τις γυρίζουμε γύρω – γύρω, με πιρούνι, για να μην αρπάξουν, μέχρι να ροδίσουν και προσέχοντας να μην τις τρυπήσουμε και “ξεφουσκώσουν”.
- Πριν τις τοποθετήσουμε στο τηγάνι και έτσι όπως τις πιάνουμε με το ένα χέρι, με το μέσο και τον αντίχειρα, κάνουμε μία τρυπούλα στο κέντρο της, ώστε να στραγγίζουν τα λάδια, κατά το ψήσιμο, να φουσκώνουν ομοιόμορφα, ολόγυρα και να μην πίνουν πολύ λάδι.
- Περιμένουμε να ροδοκοκκινίσουν, «να κάνουν χρώμα» και από τις δύο πλευρές, (σε αυτό βοηθάει η ζάχαρη ή το μέλι που χρησιμοποιούμε στα υλικά).
- Βγάζοντάς τες, τις τοποθετούμε σε απορροφητικό χαρτί, για να στραγγίσει το λάδι.
|
| Σερβίρισμα |
- Σερβίρονται ζεστές, παλιά με «τουλουμοτύρι», μυζήθρα, (την οποία λιώνανε με λίγο νερό), μέλι.
- Επίσης σερβίρονται με τυρί τριμμένο, ντομάτα ή και τα δύο μαζί, καθώς και με γιαουρτάκι.
|
| Περιστάσεις παρασκευής |
- Συνήθως τις έφτιαχναν, όταν είχαν εργάτες στη δούλεψή τους, (αγροτικές ασχολίες κυρίως).
- Ως κυρίως φαγητό για το σπίτι, (όχι όμως και πολύ συχνά).
(Τις είχαν κάπως σαν απόδραση από τα συνηθισμένα φαγητά, αλλά και συγχρόνως τις θεωρούσαν πρακτικό φαγητό, για να “ταΐσουν” τους εργάτες, ενώ από τα υλικά παρατηρούμε, ότι παρείχαν ενέργεια στους εργαζόμενους. Τα παιδιά τις λάτρευαν με το μέλι, ως γλύκισμα. Η παρασκευή τους δεν είναι εύκολη και χρειάζεται αρκετή διαδικασία και υλικά. Τα αγροτόσπιτα είχαν συνήθως τα περισσότερα από τα υλικά και ίσως να χρειαζόταν να αγοράσουν λίγα, για την παρασκευή τους. Έτσι καθίστατο συμφέρουσα η παρασκευή τους, «για την εργατιά»).
|
