Η παραδοσιακή μελισσοκομία, στα αρχικά στάδια, άρχισε να μιμείται και να αντιγράφει την άγρια “μελισσοκομία”. Η φυσική κυψέλη των άγριων μελισσών, ήταν κουφάλες δέντρων ή απάτητες σπηλιές.
Ο άνθρωπος για να εγκαταστήσει τις μέλισσες σε ένα χώρο κατάλληλο για να ζήσουν, ώστε να παράγουν μέλι, άρχισε να κατασκευάζει μόνος του, “το σπίτι”, των μελισσών, όπου θα τις τοποθετούσε και θα έλεγχε.
Στην αρχή αποτελούνταν από κάποιο κούφιο κορμό, (κρανοέλατου κατάλληλα επεξεργασμένου) και στην πορεία έφτιαχνε, (ο ίδιος ή ο μαραγκός), έντεχνα σπιτάκια τα λεγόμενα κρινιά, κουβέλια, κιβέρτια ή κνάκια, ονομασίες που διαφέρουν ανάλογα με τον τόπο.
Τα κρινιά λοιπόν, ήταν ξύλινες κατασκευές, (αποτελούνταν από σκελετό ξύλινο και ένα σταυρό εσωτερικά, για κόντρα και να συγκρατιούνται οι κερήθρες), γύρω ήταν πλεχτά σαν κοφίνι και από έξω αλειμμένα με γελαδοβουνιά, που τα προσέδιδε σκληρότητα, αντοχή και προστασία, έναντι μικροοργανισμών, σκουλήκια, μαμούνια, κ.λπ.),
